November 2015
Inmiddels reis ik gemiddeld iedere zes tot acht weken richting Marokko. Zo ook afgelopen November. De reis is inmiddels vaste routine in mijn planning geworden. Het werk in Marokko eveneens, en dat is fijn, heel fijn.
Ik heb er zin in, want het is druk, en in Nederland is het druilerig en koud. Alleen de kou komt ook van het ijskoude gevoel in mijn hart, het is drie dagen na de aanslagen in Parijs. Ik schreef hier eerder al op onze facebook pagina over, en het was bijzonder om te horen dat mijn woorden zoveel mensen hadden geraakt.
Ondanks dat ben ik maandag in een goed humeur, de weersvoorspellingen zijn goed, en als ik mijn collega’s mag geloven is het zelfs warmer als dat mijn meteo online pagina aangeeft. 🙂
Ik ben ook benieuwd naar al het werk wat al is gedaan, de december maand komt eraan en dan moet alles in Nederland zijn..
Binnen no time sta ik weer op Marokkaanse bodem, de paspoortcontrole duurt weer eindeloos, maar ik schik me bereidwillig in de wachtende menigte.
Ik wordt opgehaald, zoals altijd staat mijn vaste taxichauffeur al te wachten, leuk, het eerste bekende gezicht! We begroeten elkaar hartelijk en hij lacht hard als we het hebben over alle bagage die als eerste zending trouw altijd met mij samen terugreist.
Eenmaal aangekomen in de stad baan ik me een weg door de medina, poeh, het is inderdaad warm, de teller staat zomaar op 28 graden. Een verschil met een paar weken geleden toen we een tempratuur van maar liefst 46 graden onder onze neusjes kregen, maar toch is het even schakelen na de snijdende novemberwind die ik in Nederland heb gelaten.
Dan loop ik met versnelde pas mijn straatje in…. nog een paar stappen, ik bel aan, mijn lieve vriendin Essaidaa doet open, en dan ben ik thuis. 🙂
De thee sla ik over, want ik moet meteen aan het werk, en vanavond ga ik fijn naar mijn vrienden bij Cafe Arabe, het glas rode wijn hoor ik in de verte al zacht mijn naam roepen.
Mijn collega’s zitten al te wachten, vol enthousiasme laten ze alles zien, ik ben blij!
Prachtig vind ik het iedere keer weer wat je met passie, enthousiasme, vakmanschap en vertrouwen samen kan bereiken.
Ik verlaat pas laat het atelier, en de rest van de avond breng ik door met vrienden.
Op het dakterras geniet ik ook even in alle stilte, en ik lach een beetje om mezelf, want soms vind ik het nog steeds onwerkelijk allemaal. Onwerkelijk dat het is gelukt om hier een bedrijf op te zetten, onwerkelijk dat ik hier ben en mag zijn, en onwerkelijk dat het volgen van je allergrootste dromen zo kan uitpakken. Het zal vast ook aan mijn eigen vastberadenheid liggen, maar zo zie ik het niet. Ik vraag het me verder ook maar niet meer af, en geniet gewoon van al het moois om me heen.
Recente reacties