Reizen zat altijd al in mijn bloed en doorgaans stroomt het bloed waar het niet gaan kan. Al elf jaar vlieg ik de wereld rond en nu zit ik weer in het vliegtuig. Dromerig kijk ik uit mijn raampje en tel de glinsteringen in het zeewater waar we overheen vliegen, nog even en dan ben ik thuis. Ik als oer-Hollandse thuis in Marrakech. En voor ik het weet raken de wielen van het vliegtuig de Marokkaanse grond.
Na een kleine strubbeling door de drukte bij de paspoortcontrole sta ik buiten. Ik word opgehaald en zoals altijd hartelijk begroet. Vervolgens rijden we druk pratend richting de Medina. Ik pak mijn tas uit de auto en daar sta ik. Ik blijf ook even staan, want dit voelt fijn. Ik haal opgelucht adem en neem alle bedrijvigheid goed in me op.
Het is wat later in de middag en de zon geeft mijn stad langzaam een gouden gloed, het roze rood van de muren kleurt magisch in een kleur die ik niet kan benoemen, maar die inmiddels zo herkenbaar is geworden. Ik vervolg mijn weg en verlies me in de unieke sfeer van de Medina, de winkeltjes, de geuren en kleuren. Kraaltjes, verhaaltjes en achter iedere deur schuilt een verborgen schat. Hoe goed ik de weg ook ken, ik verdwaal steeds, ik verdwaal in alle geheimpjes die Marrakech na anderhalf jaar nog steeds voor me heeft.
Ik loop mijn straat in, nog een paar steegjes en ik ben er, iedereen roept, ze zijn blij me weer te zien. Leuk! En dan bel ik aan, mijn trouwe vriendin doet open en omhelst me. We kletsen honderduit en ik zet mijn tas in mijn kamer. Ik lach. Grappig om in deze kamer mijn eigen spullen aan te treffen, het blijft een beetje onwerkelijk.
Ik vertel mijn vriendin dat ik snel weer verder ga, ik moet tenslotte nog langs mijn werk en ik wil geen seconde missen van de zonsondergang die ik steevast bekijk op het dakterras van mijn favoriete restaurant. Terwijl ik richting mijn werk loop krijg ik kriebels in mijn buik. Ik en Marrakech, we zijn duidelijk verliefd. Een prille verkering, maar destijds liefde op het eerste gezicht. We hebben elkaar per toeval ontmoet, zo maar op een vrijdagavond in november.
Een impulsieve actie van mijn kant, werkgerelateerd, ik kwam enkel met een rugzak vol doorzettingsvermogen, dromen en plannen.
Op de terugweg bewonder en verwonder ik me, het scheelt dat ik inmiddels eindelijk door heb hoe ik moet lopen, anders kwam ik er nooit. Hoe heb ik het ooit kunnen bedenken vraag ik me hardop af, als ik mezelf een weg baan door het doolhof van de Souk.
Kruiden, kaarsen, lampen, schalen, pannen en potten. Kleine winkeltjes met kleine mannetjes met een grote mond, ik geniet hier zo van! Bonjour Angelique hoor ik om de vijf meter, ik roep en zwaai totdat ik eindelijk voor de grote deur sta van mijn favoriete place to be. Een aantal vrienden werken hier, dus het is een waar welkoms comité en het vaste ritueel volgt. Ik krijg een heerlijk glas witte wijn en nestel mezelf in het hoekje van de loungebank op het dakterras. We kletsen en lachen en zijn allemaal in opperbeste stemming. Tja…. Het kan ook haast niet anders op deze plek.
En dan kan ik alleen maar even stil genieten. De lucht kleurt rood en oranje, de avond valt en de zon zakt langzaam mijn stad in. De Koutoubia moskee prijkt als een trouwe wachter boven de stad uit, herkenbaar als altijd. Na een tijdje staat ze vol trots verlicht tussen een donkere sterrenhemel. Samen met de schotelantennes, die trouw dienstdoen als sterrenvangers die mijn dromen plukken uit de lucht. Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik sterk genoeg zou zijn om destijds mijn dromen te volgen, tegen de richting in te gaan en het roer zo drastisch om te gooien, dus ik knijp mezelf voor de zoveelste keer zachtjes in mijn arm. De Koutoubia knipoogt verlegen naar me en lacht me toe. Ik lach ook, op deze magische avond. Samen met mijn magische stad, mijn liefde, een groot deel van mijn leven en de drijvende kracht achter mezelf en ons bedrijf.
Vanavond kruip ik vol klein geluk mijn bedje in en morgenochtend drink ik verse munt thee onder de mandarijnboompjes op de patio van mijn Riad. Vervolgens ga ik aan het werk, samen met mijn lieve collega’s gaan we weer hele mooie dingen maken. Met mijn verkering als grote inspiratiebron.
Daarna drink ik Cappuccino op een terras op het Djemma el fna plein en geniet ik van de chaos op dit plein waar overdag de scepter gezwaaid word door slangenbezweerders en de karretjes vol met jus d’orange. En waar s’avonds gedanst, gegeten en muziek gemaakt word, onder begeleiding van dames met doordringende amandelvormige ogen die je bezweren met ongewenste henna tekeningen.
Als ik wil kan ik s’avonds met je gaan dansen tot de volgende ochtend komt, of ik kan eten achter een van jouw gesloten deuren. Maar ik ga altijd op zoek naar dingen die jij nog voor me achterhoud. Ik wil het weten en ontdekken. Ik wil ieder hoekje van je kennen, hoewel ik je nooit helemaal zal kunnen begrijpen.
Vroeger stond ik als klein meisje na een dagje Efteling te staren naar de Fata Morgana die blonk in het water als ik na een lange dag naar huis ging. Nu kijk ik naar jou, vol verwondering en bewondering en neem je me mee in jouw mooie, onvoorspelbare en bijzondere wereld. Je karakter eerlijk en blinkend, soms met grillen maar altijd vol levenslust. Mijn eigen, echte Fata Morgana.
Lieve Marrakech, dit is een ode aan jou, een liefdesboodschap die gaat over geluk, het roer omgooien en het volgen van je dromen. Jij bleek mijn droom te zijn en je hebt me al zoveel moois gebracht. Ik hoop op een dag altijd bij je te kunnen zijn, maar tot die tijd is het mijn plicht om iedereen over jou te vertellen. Over je schoonheid, je geuren en kleuren, over je streken en over de kapers op de kust. Over je steegjes en straatjes, over je drankjes en bedankjes, over je lichtjes en gedichtjes en over de kleur van jou in mijn hart.
Color your life and be free!
Angelique van Hoek- Falter
Stijl! global treasures
Recente reacties