Tegenwoordig vraagt iedereen standaard wanneer en of ik in Nederland ben.. Het antwoord blijft altijd ergens in het midden liggen, net zoals mijn gevoel. Desondanks vind ik het een fijne vraag, want het zegt iets over mij en over mijn ambitie en reislust.
Maar ik vind het ook een moeilijke vraag, omdat het soms ook pijn doet. Het lijkt altijd leuk, avontuurlijk en bijzonder. Een non stop avontuur voor een hardwerkende vrije geest. Maar afscheid nemen wordt moeilijker, mijn thuisland steeds onduidelijker. Mijn taalkeuzes schieten continu van links naar rechts. Mijn garderobe van warm naar koud en andersom. Mijn lief, ouders en vrienden hier, mijn collega’s, vrienden en leven daar. Ik mis tegenwoordig op beide plaatsen altijd net iets teveel. Een verjaardag, een etentje of een nieuw liedje op de radio. Toen ik vorige week thuis kwam heb ik zelfs serieus informatie moeten inwinnen wat betreft de Pokemon hype. Ik had echt geen idee waarom en hoe iedereen ineens die dingen aan het vangen was. (begrijp ik nu trouwens nog niet maar oke)
Toch vertrok ik begin Juli weer naar Marokko. Een dappere onderneming en vrij ambitieus ook om 2 weken ruim 2500 km rond te gaan reizen met enkel mezelf als oerhollandse back up. Verbazingwekkend kalm zat ik vervolgens aan mijn laatste Nederlandse broodje tonijn salade op Schiphol. Helemaal volgens de nieuwste richtlijnen natuurlijk. Bio, low fat, fair trade, zuurdesem en beautyfood all over. Volgens mij was het desbetreffende brood ook nog eens koolhydraatarm dus als ik de dame achter de counter moest geloven had ik een puur stukje gezondheidsgoud in handen, ik bofte maar. Toen ik een hap nam van mijn stuk goud van 7 euro lachte ik, wat een onzin. Ik at gestaag mijn lekkernij op en besloot daarna meteen naar de gate te lopen. Tijdens mijn voettocht wist een winkelruit me te vertellen dat dit beautyfood moment me nog niet het gewenste effect had bezorgd.
4 uur later stond ik met beide beentjes stevig op de Marokkaanse grond.
Er moest gewerkt en gereisd worden, en de hitte sloeg als een vuurvlam in mijn gezicht. Toch bleven mijn beentjes stevig op de grond en met mijn hart in de wolken vond ik mijn maatje op het vliegveld. Deze kanjers hebben ervoor gezorgd dat ik een nieuw thuis plekje heb gevonden in Marrakech. Gevalletje mi casa es su casa.
Na een dag in Marrakech doken we op de laatste dag van de Ramadan de avondtrein naar Fez in. 40 graden schoon aan de haak, geen airco en een 8 uur durende rit. Doodvermoeiend maar wat heb ik genoten. Aangekomen in Fez (waar ik was uitgenodigd door de familie van mijn vrienden voor het suikerfeest) Viel ik al snel in slaap in mijn kamertje met vrolijk behang en bijpassend kleurrijk dekbed.
De volgende ochtend maakte ik kennis met de liefste mensen ooit en met uuhhh.. ETEN. 3 dagen ben ik non stop verzorgd, in de watten gelegd, beschilderd met henna en nog meer vertroeteld en verzorgd. Zelden heb ik me ergens zo welkom en gewaardeerd gevoeld. Een warme deken in een nog warmere, prachtige stad.
Daarna begon de echte roadtrip, En ik ben werkelijk van de ene in de andere verbazing gevallen. Bergen, zee, visrestaurantjes waar we “stiekem” toch een wijntje kregen. Spanje, Marokko, Tanger, Assilah, Chefchaouen, tajine, tapas, medina’s en boulevards. Alles kreeg ik binnen afzienbare tijd op mijn Hollandse bord gepresenteerd en ik kreeg nauwelijks de tijd om mezelf soms even in mijn arm te knijpen om te kijken of dit alles wel echt gebeurde. Alleen maar liefde, vertrouwen en (letterlijke) warmte om me heen. De zon verwarmde niet alleen mijn huid maar ook mijn hart en dat had ik nodig. Dat hebben we allemaal nodig in een tijd waarin de wereld in brand staat. Een tijd waarin haat, aanslagen en vluchtelingen het nieuws beheersen en waarin misselijkmakende propaganda ons nog banger maakt voor onze medemensen alsdat we al zijn. Ontwetendheid, angst en een gebrek aan respect en vertrouwen zorgen ervoor dat onze leefwereld er behoorlijk beroerd uit begint te zien. Terroristen zwaaien de scepter en maken van ons enkel bange majorette poppetjes gedrenkt in verdeeldheid.
Des te leerzamer waren deze momenten voor mij. Met mijn ogen en hart wijd open vervolgde ik mijn avonturen en besefte ik mezelf dansend tijdens de zonsondergang op het strand dat ik een gelukkig, rijk en nog altijd een vrij mens ben. Een privilege die tegenwoordig voor veel mensen niet meer weg is gelegd.
Na deze gelukzalige dansmoves was het tijd om de lange rit terug naar Marrakech te gaan ondernemen. Ruim 750 km te gaan en het kwik steeg inmiddels naar 45 graden. Ik kon alleen maar hopen dat onze auto deze dollemans rit zou overleven en dat we geen panne zouden krijgen in de ziedende zon. Zo gezegd zo gedaan en na heel veel uurtjes doorkarren was daar mijn prachtige, vertrouwde stad weer. Toen we op straat stonden wist ik even niet of de zon of de hitte aan mijn benen brande. Het zweet zorgde ervoor dat ik er binnen een minuut uitzag alsof ik terug kwam van een 3 daagse afterparty in de Sahara en mijn kleding keuze moest er op voorbereid zijn vanaf nu als compleet kansloos bestempeld te worden. Gehuld dus in mijn kansloze outfit togen we naar de Pointbar waar de sprinklers enige verkoeling boden en waar ze heel goed begrepen dat mijn glas Chardonnay aangeleverd moest worden met ijs, heel veel ijs. De selfies liet ik achterwege maar god god wat ben en blijf ik verliefd op “mijn” Marrakech. Daar heb ik geen goede look voor nodig, die liefde zit heel diep in mij.
De volgende dagen bestonden uit werken, fotoshoots, inpakken en nieuwe zakelijke plannen maken. De nieuwe collectie is weer af en de foto’s zijn prachtig. Een grote dank wederom aan mijn allerliefste collega’s! Deze treasurehunt voor Stijl! en Bahja bootz krijgt ook zakelijk een groot vervolg. En nu terugkijkend op deze reis kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat het een van mijn mooiste,meest leerzame en indrukwekkendste reizen is geweest. Zowel zakelijk als privé.
Toen de laatste dagen het kwik de curieuze temperatuur van 48 graden begon aan te tikken begon ik me toch wel ergens zorgen te maken over mijn image tussen de rode muren van de Medina. Ook mijn mascara hield het voor gezien en liet treurige zwarte strepen achter op mijn wangen. De sprinklers boden geen verkoeling meer en de flessen water kreeg ik het appartement niet meer binnen gesleept. Tranen gelachen en gehuild heb ik de laatste dagen. Van geluk, en van verdriet om het naderende afscheid. Hoe blij ik ook was om de plas weer over te gaan naar al het moois wat ik heb in Nederland kon ik niet ontkennen dat deze reis iets heeft losgemaakt en ik me meer dan ooit ook thuis voel in Marroko en in Marrakech.
De laatste avond was ik deze keer niet bij Cafe arabe maar bij de Kosy bar. Uitkijkend over de Medina en met natuurlijk de altijd trouwe Koutoubia moskee in mijn ooghoek kon ik alleen maar stil genieten. Wat een avontuur, wat een reis en vooral wat een rijkdom om hier te mogen zijn. In mijn “kansloze” outfit en met mijn mascara op mijn hielen nam ik in gedachten afscheid. Maar ik besefte me, afscheid nemen bestaat niet.. Tot snel Marrakech en ik neem jou en jullie allemaal weer mee in mijn hart naar Nederland.
Lieve mensen, ben allemaal een beetje lief voor elkaar, alsjeblieft. Laat elkaar niet los en blijf luisteren, liefhebben en toch geloven in al het moois in onze boze, grote wereld.
x Angelique
Recente reacties