Thuis

Het regent en de lucht is ijzig grijs. Voorzichtig prikt heel, heel soms de zon moeizaam maar met veel doorzettingskracht door de grijze massa die boven mijn hoofd hangt. Ik vang haar met mijn gezicht en besef me als ik mijn ogen sluit dat ik mijn herinneringen van de afgelopen weken nog met twee handen heel stevig vasthoudt. Dicht bij mij, nog altijd in stilte.

Zoals ik eerder schreef was ik dus stil de laatste weken tijdens mijn “zijn” in Marokko en dat ben ik nog. Nog altijd vind ik lang niet de juiste woorden om te kunnen vertellen wat mijn tijdelijke verhuizing los heeft gemaakt. Toch wil ik een dappere poging wagen nu. Precies een week nadat ik weer “thuis” kwam.

Begin September landt het vliegtuig stevig op Menara airport. Ik ben moe maar barst ook van de energie. Het begin van mijn avontuur, een nieuw avontuur. Geprezen en veroordeeld, een bijzondere combinatie.

Als ik uitstap wakkert de hitte een klein moment van paniek aan, ik hap naar adem en zie de lucht kronkelen langs de horizon. Het is 44 graden en het voelt even als een moment waaruit ik niet meer kan ontsnappen. Ik lach, want in principe is het ook zo. Ik ben hier met een reden, een missie die ik niet meer loslaat. Geen ontsnappen meer mogelijk en dat zou ook mijn eer te na zijn.

Na aankomst in mijn nieuwe appartementje kijk ik vertwijfeld naar het speciaal voor mij gekochte dekbedovertrek. Roze en paarse bloemen in een vrolijk patroon. Ohja natuurlijk, ik ben een meisje en meisjes vinden roze en paarse bloemen leuk. toch? Maar het ontroert me ook want de blik in de ogen van mijn nieuwe huisgenoten verraad de schaamte van het ontbreken van een bed en warm water, nu gecompenseerd met een prachtig bloemen dekbedovertrek.

Ik pak mijn koffer uit, normaal een handeling die ik met liefde achterwege laat maar aangezien ik hier voorlopig zal blijven niet helemaal een idioot plan. Mijn moeder is altijd zo netjes en ik bedenk me dat ik dat hier ook ineens wil. Een soort van aandenken aan “thuis”. Het mislukt natuurlijk jammerlijk aangezien ik gewoon niet zo netjes ben en het beste functioneer in een matige chaos. En daarbij.. Ik heb ook geen kast, geen kledinghangers en geen plankjes.

Nou, problem solved en dus mik ik alles op een hoop terug in mijn koffer. Ja chaos, dat past me beter. Keurig en gerangschikt maakt me nerveus en wat betreft dit soort zaken, ik zie het ook gewoon niet. Ik ben trots op mijn nieuwe onderkomen met bloemenmotief, koud water en mijn kleren op een hoop gesmeten in mijn nieuwe paarse koffer. De huissleutel prijkt inmiddels als een troffee aan mijn sleutelbos.

This is it en ik ga ervoor.

De volgende ochtend trek ik mijn gordijntje open en hap weer naar adem. De opkomende zon kleurt de lucht roze en rood en de nacht veranderd langzaam in mijn eerste dag tijdens mijn zes weken in Marokko. Mijn ontbijt liegt er niet om. Brood, brood, eieren, olijven, brood en een smoothie van vers fruit. Ik zeg dat ik normaal doorgaans mijn halve dag probeer te functioneren op alleen die smoothie en ik krijg een tweetal verdwaasde blikken toegeworpen. Moet maar eens snel afgelopen zijn die onzin vinden ze. Eten dat moet je en t liefst veel! De komende weken zal ik erachter komen dat over alles te praten en te onderhandelen valt, maar NIET over het wel of niet eten.

Ik vind het eigenlijk helemaal prima en besluit vanaf nu mijn “dieet” aan te passen aan een heel simpel regime.. Gewoon normaal, goed en vooral lekker eten. (De eindconclusie van mijn Nederlandse weegschaal was lovend, vier kilo minder. HA!)

De weken die volgden vlogen voorbij, ik ging op in het niets en in het alles tegelijk zoals ik al eerder schreef via een bericht op mijn prive facebook pagina. Het was veel voor een wereldverbeteraar als ik die alles ziet, ruikt en voelt. Ondanks alle prachtige locaties die mij voorzagen van onuitwisbare indrukken raakte mij uiteindelijk alle andere dingen veel harder. De liefde en loyaliteit tussen mensen maar ook de “downside” van de op het eerste oog perfecte plek.

De zogenaamde verdeling tussen mensen doet me pijn en ik wil het niet voelen. Vaak voelde ik het ook niet maar soms was het tastbaar als een donderslag bij heldere hemel en het bracht me uit balans. Ik voelde me soms kwetsbaar en dom als westerling met mijn dure shampoo en nog duurdere zonnebril. Opgevoed in een wegwerp cultuur dus ik begreep ook maar niet hoe ze met niets die groentesoep konden maken.

Gelukkig zijn met niks, dat is alles. En niks is alles. Bij elkaar zijn en voor elkaar zorgen, zonder wifi en smartphone. Koken met een lege koelkast, knielend je haar wassen onder een ellendig koud pisstraaltje, samen insekten zonder naam uit de kamer jagen, elkaar vragen stellen zodat je van elkaar kunt leren. En lachen, vooral heel veel lachen!

Mijn materialistische instelling was al veel vaker ver te zoeken, vind het een bizare en zinloze kwaal van onze samenleving. Desondanks wordt je er ongewenst toch mee besmet. Het klagen wat er op volgt vind ik nog vele malen erger en na iedere reis die ik maak besef ik me des te meer hoe godvergeten blij ik moet zijn dat mijn bedje hier staat en hoe godvergeten gelukkig ik ben dat juist dat bedje niet meer alleen hier staat. Op die momenten denk ik met gepaste trots terug aan mijn bloemen dekbedje, al dan niet met een onherleidbare tor of ander vliegend wezen dat we steevast versloegen in het gevecht over wie er nou eigenlijk echt onder dat bloemendekbed hoorde.

En dan kom je thuis. De grijze lucht, het onbesuisde gevoel van moeten loslaten en de herinneringen die ik juist vast wil houden met beide handen en onaangetast in mijn hart wil bewaren geven me het gevoel van verslagenheid en verslagenheid maakt je stil. Maar het geluk om weer bij mijn lief, vrienden en familie te zijn maakt tergelijkertijd ook weer veel goed en zo raap ik per dag mijn woorden bij elkaar om mijn gevoel met jullie te delen.

Wat overblijft is uiteindelijk dankbaarheid, kwetsbaarheid en een geweldig goed humeur want ik voel me beter in mijn vel als ooit. Berust in wie ik ben en wat ik wil en ik verras mezelf soms echt met mijn eigen circus kunsten. Zo bleek ik in perfect arabisch een taxi chauffeur te kunnen vertellen waar ik heen moest en kon ik ook de weg terug nog vinden s’avonds laat. Ik bleek enorm goed kleding te kunnen wassen in een kleine plastic emmer met doucheschuim (logisch eigenlijk want ik en een wasmachine waren al nooit een hele beste combinatie) en ik heb aan het einde zelfs het mysterie van de groentesoep ontrafeld. Het offerfeest was een beetje teveel van het goede maar ik bleek ook een talent te hebben om mijn buurman vriendelijk te bedanken voor de barbeque op de gang van de tweede verdieping en zodoende zijn de schaapjes eerlijk verdeeld onder mijn islamitische medemensen.

Na het offerfeest was ik mijn collega tijdelijk kwijt. Die bleek ergens in de bergen te zitten bij familie. Ook bleek dat we geen zolen hadden voor onder onze nieuwe laarzen en leg maar eens uit dat laarzen zonder zool niet echt geschikt zijn voor de Nederlandse markt aan iemand die er niet is. #inshallah dan maar.

Ook had ik na een week of drie een afrikaans bacterieetje te pakken dat tot op de dag van vandaag voor ongein zorgt in mijn buik. Ik noem het liefkozend mijn souvenir.

De laatste zonsondergang in Marrakech was de allermooiste want ze gaf nog meer kleur aan mijn avontuur, magisch rood als teken van liefde. Daarna begon het vreemd genoeg te stormen en te regenen en de regen verdoezelde mijn tranen van trots. Trots op alles en iedereen die me lief is, trots op het feit dat ik tegen (voor)oordelen durf te vechten en nog trotser op de mensen die dat samen met mij doen. Trots op het ontrafelen van het groentesoep mysterie en trots op de schoonheid van Marokko en dat ik dat mag evaren, zien, voelen en ruiken. Upsite and downsite.

Marrakech.. My city of dreams en iedereen die daarbij hoort…  dank je wel!

En zo zit ik nu achter mijn laptop te werken en te schrijven. Het regent buiten. Herfst. Ik ga mijn kaarsjes aansteken en mijn moeder bellen. Gewoon omdat het weer kan en ik heb een recept voor groentesoep voor haar.

Angelique